|
Gulielmo
Je tong is nog altijd scherp
en van het wereldnieuws ontgaat je niets,
mijn lieve liefste.
De Tiber heeft inderdaad weer slachtoffers gemaakt,
domme mensen rekenen dat natuurgeweld
ons volk aan.
Rome stinkt, Paolo stinkt en jij ruikt hemels,
lieve liefste
Elke nacht droom ik van deze geur
en reik naar jou onder de dekens,
waar ik jou niet vind.
Ook mijn wond wil niet helen
en de zalf van de herinnering
aan onze huwelijksdag
doet hem telkens weer bloeden.
Weet je nog
hoe ik de bruidssluier optilde en jou
de mijne noemde, lieve liefste?
We proefden na elkaar
van dezelfde beker wijn,
het voelde als kussen,
daarna mocht ik jouw zoete lippen proeven
waar niemand ons zag.
We dansten op de muziek van ons hart,
de maan scheen onbeschaamd op je blanke huid.
Ik heb je lief, Dvora-Lea,
van geen vrouw kan ik meer houden
dan van jou.
Waarom liet je me alleen op mijn klim naar de top?
We hadden samen gemaskerd
onder de wolven kunnen leven
en thuis schapen blijven.
Een vrouw hoort haar man te volgen,
voor hem te zorgen.
Van mijn dansverdiensten konden we goed leven.
Ik heb je lief, Dvora-Lea,
van geen vrouw kan ik meer houden
dan van jou.
Dvora-Lea
Wel van de dans,
voor die passie week alles in je leven,
vrouw, trouw aan familie, volk, het oude verbond
dat God met onze voorouders op de berg sloot.
Vind je mijn tong scherp?
Mijn tong is met bitterheid gekruid
en wat je daarbij hoort, is de ring van ijspegels
rondom mijn hart.
Achter je rug om noemen ze jou de danshoer
en ze kijken mij daarop aan,
als had ik de uitverkoop van je ziel
aan de dansduivel kunnen tegenhouden.
Dat kon ik niet,
met alle liefde die ik in me had
kon ik je niet behouden voor verraad
van je ware aard, jou bij mij houden.
Je hoorde me niet, zag me niet strijden om je ziel,
reikte me geen hand.
De dansduivel had je in zijn macht,
maakte jou tot zijn slaaf.
Als een afgericht hondje kus je nu
het kruis van je meester
en de lippen van een ander
in plaats van mijn lippen.
Terug naar het boek
|
